"Midnight Junction" is de titel van het zesde album van Eric Sardinas dat vorig jaar in de maand october via earMUSIC verscheen. De in Florida geboren gitarist trok rond in zijn thuisland voordat hij in 1990 in Californië belandde. In die tijd van zijn carrière speelde Sardinas op straat en in kleine pubs om in zijn levensonderhoud te voorzien.

Bekend om zijn geweldige songs en wilde optredens, kon Sardinas de aandacht trekken van niemand minder dan Steve Vai die hem een platencontract aanbood. Sinds 1999 bracht Sardinas een paar langspelers uit en met "Midnight Junction" ligt de volgende voltreffer in de startblokken.

Voor het album krijgt de slidegitarist ondersteuning van Chris Frazier (Whitesnake, Foreigner) op drums, Koko Powell (Lenny Kravitz, Sheila E) op basgitaar en David Schulz (The Goo Goo Dolls, Bo Diddley) op toetsen en orgel. Verder is het Charlie Musselwhite, die met zijn mondharmonica bijdraagt en zo het soort all star team rond dit album compleet maakt.

"Midnight Junction" bevat dertien nummers en het begint allemaal met "Long Shot" en is een vermakelijke mix van blues en rock. Dit nummer bevat ook de tekst 'the devils dealing with cards with odds a million to one' en zorgt er dus voor dat hij de meest bluesachtige regel van dit album meteen aflevert terwijl hij uitzonderlijk slidegitaarspel laat horen. Dit soort muziek is aanstekelijk en tegelijkertijd weg voor het ingesleten pad van de mainstream.

"Said and Done" zou het credo van Sardinas kunnen zijn. In dit geval is het echter een upbeat nummer dat zich onderdompelt in de sfeer van honky-tonk piano. "Planks Of Pine" is dan weer meer primitief, met achtergrondzang die doet denken aan een groep geketende dwangarbeiders, en "Julep" groovet met een speelse geest. Charlie Musslewhite's harp op "Swamp Cooler" is ronduit sensationeel, en "Miracle Mile" springt eruit als een sensationele kijk op een 12-bar bluesklassieker maar is wel verfrissend eigentijds.

Een eerbetoon aan Rory Gallagher is altijd welkom en de versie van "Laundromat" is prijzenswaardig, hoewel je erkent dat perfectie moeilijk te verbeteren is. De akoestische tonen van "Muddy Water" willen zichzelf graag uitrekken en verschuiven de dynamiek, terwijl "Lock And Key" een gevoel van vrolijkheid uitstraalt, want Sardinas begon vroeger op straat te spelen en kan die spirit tot op de dag van vandaag vasthouden. "Lock and Key" is dan ook een nummer dat dit weerspiegelt, maar eigenlijk is het hele album dat zo'n authentiek gevoel uitstraalt, wat het verschil maakt met veel andere releases.

"White Lightning" brengt een soulvolle ondertoon naar voren en "The Liquor Store" is leuker dan de kater die er het gevolg van is. De instrumentale schoonheid van "Emilia" schittert, met prachtig gitaarspel dat het hele album boeit. Je kunt gewoon de naald laten vallen waar je maar wilt, je krijgt er altijd een geweldig nummer voor terug. Hoewel het album soms gedreven wordt door een bluesy melancholie, bevat het een constante factor van hoop en een goede vibe.

We weten allemaal dat Eric Sardinas kan spelen, maar waar "Midnight Junction" echt scoort is de manier waarop hij de nummers vorm geeft. Dit is een wending die absoluut goed aanvoelt. Dit nieuwe album is dan ook een bluesrockalbum dat getuigt van groot vakmanschap. Sardinas houdt van muziek maken en het lijkt alsof het maken van een album een leuke bijkomstigheid is maar niet de essentie van de motivatie. Door deze aanpak is het resultaat eerlijke muziek die echt klinkt en de ups en downs van het leven weerspiegelt.